Het PON is een onderzoeks- en adviesbureau, dat toepasbare kennis heeft én geeft op het sociale en culturele domein. Al 25 jaar geeft het PON een jaarboek uit. Elk met een eigen onderwerp, maar allemaal verbonden aan de vraag hoe het gesteld is met de maatschappij.
Zo ook dit jaar. En omdat PON-ers zelf verantwoordelijk zijn voor de inhoud van het boek en dit steeds ten koste gaat van het proces, werd ik gevraagd om het boek te produceren. Een leuke klus, en op zich ook niet het eerste boek dat ik maakte. Maar wel de eerste keer voor een externe opdrachtgever. Dat maakt het toch net wat anders: wat wordt precies van me verwacht, klikt het met het team, kan ik me voldoende inleven in het thema en in hoeverre lukt het me om een en ander (tijdig!) in goede banen te leiden?
Het gekozen thema, Emotiedemocatie, lag gelukkig dicht bij me. Want wie herkent zich nou niet in de emoties: liefde, woede, geluk, angst, verwondering en schaamte, elk gekoppeld aan een maatschappelijke thema zoals geweld tegen mensen in een publieke functie, vluchtelingen en leegstand? Het boek gaat daarmee over de leidende betekenis van emoties in onze samenleving. De werking van emoties wordt vanuit concrete verhalen uit de samenleving geanalyseerd.
Toen ik startte met de opdracht waren de contouren van het boek al geschetst, maar moesten deze nog wel verder uitgedacht en ingevuld worden. Vanaf het begin voelde ik mee zeer ‘welkom’ en betrokken. En kreeg ik de ruimte om op mijn manier in te stromen en dingen naar me toe te trekken. Mede daardoor ging dat eigenlijk heel natuurlijk en snel. Door de positieve en constructieve houding van alle betrokkenen verliep de samenwerking heel goed en soepel. Ondanks de tijdsdruk waar we toch weer mee te maken hadden. Was er dan geen stress? Jazeker wel; gedurende bijna het gehele traject zelfs, maar steeds bij verschillende mensen, met dito verantwoordelijkheden. Bij de schrijvers om alle teksten tijdig af te krijgen, bij de fotografe om de beelden tijdig aan te leveren (dat was écht één minuut voor twaalf), bij mezelf om alle teksten te redigeren – niet alleen op fouten maar ook op uniformiteit qua schrijfwijzen – en tot slot bij de ontwerper om het boek tijdig en zonder fouten bij de drukker af te leveren. Maar ja, dat hoort er toch ook gewoon bij? Ik herken het tenminste van de andere publicaties waar ik aan meewerkte.
En zo is het dus elke keer weer spannend; heb ik niks over het hoofd gezien, staan er geen grote fouten in, klopt alles wel, ben ik niks of niemand vergeten in het colofon? Slapeloze nachten heb ik er nog net niet van gehad, maar het koste wel de nodige moeite om het project los te laten. En dat moet toch als het product (na controle, nog een controle en vooruit nog één keer ….) naar de drukker is.
Ik wist dat het eindresultaat prachtig én onderscheidend zou zijn als alles zou uitpakken zoals bedacht. En dat gebeurde, gelukkig! Met enkel blije gezichten en positieve reacties tot gevolg.
En ik? Ik ben uiteraard ook trots op het resultaat maar durf nog steeds het boek niet goed in te kijken, bang om foutjes te ontdekken…
Op naar het volgende boek!
Wil je ook een boek maken en heb je hulp nodig bij het proces? Neem dan gerust contact met me op.